قرآن کریم از نگاه قرآن پژوهان فریقین در ابعاد مختلف لفظی، محتوایی، سبکی، هنری، نظم، چینش و ... معجزه است و مهم‌ترین دلیل آن آیات تحدی و واقعیت خارجی آن میباشد. یکی از انواع اعجاز هنری و لفظی آن اعجاز لغوی و از مظاهر برجستۀ آن کاربرد اسلوب هنری سجع در جای‌جای این کتاب با عظمت است. اسلوبی که پاسخگوی نیازهای مخاطبان نخستینی (اعراب) بوده که حرص و ولع فوق العادهای به قافیه، سجع و فواصل موزون از خود نشان میدادند و در داد و ستد شعری آنان این امر کاملاً نمایان است. پژوهشگران قرآنی از همان آغاز دربارۀ وجود اسالیب سجع در قرآن دچار اختلاف نظر شدند، گروهی آن را منکر شده‌اند گروهی آن را پذیرفته‌اند، لیکن نظریه‌پردازان بزرگ بلاغت قرآن کریم با تفسیر صحیح و دقیق از این اسلوب زیبا، دلربا، شیرین و اعجازآمیز آن را از امتیازات مهم هنری، لفظی و اعجاز بیانی قرآن شمرده و نگارشهای فراوانی را در ارائه صحیح آن انجام دادهاند. این اسلوب همانند دیگر مقولههای اعجاز بیانی مقصد نبوده بلکه مانند مرکبی است که شنونده را به مقصد میرساند
)