این پژوهش در صدد است تا سه محور از مسایل مهم آیه نور را با توجه به آرای تفسیری مفسران فریقین مورد بررسی قرار داده، و تأویلات ناموجه در تفسیر واژۀ «نور» و جمله شریفه «اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ» را در ترازوی نقد نهد و به‌رغم دیدگاه مخالف، اثبات کند که اطلاق «نور» در جملۀ مذکور بر ذات باری تعالی، اطلاق حقیقی است نه مجازی، هم‌چنان‌که برخی از مفسران عامه به آن تصریح نموده و برخی معانی را برآن تحمیل کرده‌اند، و اثبات نماید که به‌رغم باور برخی مفسران واژۀ «نور» در جمله شریفه «مَثَلُ نُورِهِ کَمِشْکَاةٍ فِیهَا مِصْبَاحٌ الْمِصْبَاحُ...» به معنای نور معرفت و ایمان است، نه معانی و تفاسیری که عامه ذکر کرده است.
)