هویّتِ علم درآیات و روایات نه‌تنها با یکدیگر تعارض نداشته بلکه از همگرایی کاملی برخوردار بوده به نحوی که نقاط افتراقی در آن قابل‌مشاهده نیست. در هویّت معنایی علم قرآنی و روایی، گفته‌شده است؛ علم به معنای «آگاهی»، «شناخت»، «یقین» و «حق» در مقابل «جهل»، «شک»، «گمان» و «باطل» است، قرآن و روایات در هویّت حقیقی علم، بیان داشته است؛ علم «نوری» است که با «حقیقّتِ بندگی» به دست می‌آید. این علم، همان «نعمت الهی» و «علم لدنّی» است که از سوی خداوند به برخی افراد از طریق وحی و الهام عنایت می‌شود. قرآن و روایات، سرچشمۀ علم را در نظام تکوین و تشریع از آن خدا دانسته و ملاک ارزش علم را در «موضوع»، «فایده» و «عمل» به آن می‌داند. لذا فاقدان علم و عالمان بی‌عمل را سرزنش نموده و آنان را شمار مَسخ شدگانِ انسانیّت تلقی می‌کند.
)