آیه {وَالْوَالِدَاتُ یُرْضِعْنَ أَوْلَادَهُنَّ حَوْلَیْنِ کَامِلَیْنِ لِمَنْ أَرَادَ أَنْ یُتِمَّ الرَّضَاعَةَ...} (بقره، آیه 233)، از آیات مهم و کلیدی در احکام رضاع می‌باشد. در این آیه خداوند به تبیین وظایف پدر و مادر در دوران شیردهی و جزئیات دیگر در این خصوص می‌پردازد. علاوه‌براین مسائلی که در این آیه مطرح می‌شود، در بحث نشر حرمت به واسطه رضاع مورد استناد قرار می‌گیرد و به‌همین‌جهت میان فرق مسلمان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. روش بحث در این مقاله تفسیر تطبیقی آیه با توجه به تفاسیر فریقین می‌باشد. همان‌طور که از روش تحقیق معلوم می‌شود، قلمرو تحقیق تا حدودی مجموع تفاسیر آیات الاحکام معتبر فریقین و نیز برخی از کتب فقهی می‌باشد. در تفسیر محتوای آیه اکثریت علمای فریقین معتقدند که شیر دادن به فرزند برای مادر واجب نیست؛ بلکه حقی برای اوست. عبارت {حَوْلَینِ کَامِلَینِ} به معنای وجوب رعایت این مدت مشخص نیست و فرق مختلف در بیان حداقل و حداکثر مدت رضاع اختلاف نظر دارند. در وجوب پرداخت نفقه توسط پدر در دوران شیردهی اختلافی به چشم نمی‌خورد. اکثر فقهای مسلمان به جواز از شیر گرفتن کودک قبل از دو سال و یا بعد از آن، با وجود رضایت پدر و مادر معتقد هستند و اگر مادر به دلایلی نتواند فرزند خود را شیر دهد، پدر می‌تواند فرزند را به زن دیگری بسپارد. در این‌که آیا اجرت به مادر طفل تعلق می‌گیرد یا به زن شیرده، فقهای شیعه و اهل‌سنت با هم اختلاف نظر دارند. حرمت ازدواج علاوه بر نسب به وسیله رضاع هم حاصل می‌شود. البته با رعایت شروطی که مورد اختلاف فقهاست.
)