«جری و تطبیق» آیات قرآن، یکی از مسائل مهم، در علم تفسیر است. اصطلاحِ «جری و تطبیق» بدین معنا، که هیچ آیهای از قرآن در زمان و مکان محصور نمی‌‌ماند، بلکه در هر موردی که با مورد نزول، ازنظر ملاک و مناط یکسان باشد، جاری میشود که درواقع اصطلاحی برگرفته از روایات اهل‌بیت( است، در نظر ابتدایى، گمان مىرود که روایت جری، شمول آیه را به مورد تطبیق شده در روایت، محدود نموده است، حال‌آنکه این تطبیقات در روایات از باب ذکر مصادیق آیه هست و هرگز آیه به آن تطبیقات، محدود نمىگردد. ادله حجیت این قاعده، علاوه از دلیل عقلی، عمده دلایل آن روایات است.
در این مقاله تلاش شده با بررسی تطبیقی ادله و دیدگاههای فریقین، مفاد این قاعده همانند شیعه، نزد اهل سنت نیز اثبات گردد، مفسرین اهل سنت گرچه اصطلاح «جری و تطبیق» را به کار نبرده‌اند اما مفاد آن را باور داشته و دارند؛ چون با این قاعده جاودانگی قرآن، و نقش هدایتی آن در جامعه بشری، توجیه‌پذیر است. اندیشمندان اهل سنت برای سرایت حکم آیه، از زمان نزول به موارد مشابه و هم نظیر، در بستر زمان بجای قاعده جری، راهکارهای عموم نص، عموم معنایی و امثال آن را ارائه می‌‌کنند.
)